حمل و نقل هوایی

کنوانسیون های ناظر بر حمل هوایی عبارت اند از:

1. ورشو(WARSHAWA) که هدف وضع مقررات هوایی را دارا می باشد.

2. کنوانسیون دیگر مونترال بوده که در آن مبنای ارزیابی خسارت(SDR) از 17 به 19 تغییر پیدا کرده است.

3. کنوانسیون هگ

در تمامی این کنوانسیون ها، کشور ایران عضویت دارد و علت آن لزوم عضویت در ایکائو و یاتا می باشد.

مهمترین بارنامه به بارنامه حمل چند وجهی فیاتا P.B.I معروف است که در آن از نظام یکنواخت مسئولیت استفاده شده است و صادرکننده در قبال مشتری برای جبران خسارت مسئولیت معینی دارد و مورد قبول شبکه بانک های جهانی است و به تایید اتاق بازرگانی بین المللی رسیده است.

در حمل و نقل هوایی، قراردادی بین فرستنده بار و حمل کننده بار بسته می شود. درصورتی که به بار خسارت و زیان وارد شود این قرارداد به کار اهمیت بسیاری پیدا می نماید. مادة ۲۰ معاهدة ورشو بیان می دارد که اگر متصدی حمل‌ونقل ثابت کند که خود و عاملان او همه تدابیر لازم را برای جلوگیری از بروز خسارت در نظر نگرفته‌اند یا اینکه این تصمیم‌گیری برای او و عاملانش غیرممکن بوده است، مسئولیتی نخواهند داشت. همچنین اگر متصدی حمل‌ونقل ثابت کند که خسارت واردشده، ناشی از عمل خود شخص زیان‌دیده بوده است، دادگاه می‌تواند براساس قانون، متصدی حمل‌ونقل را به‌طورکلی یا جزئی از مسئولیت مبرا نماید.

با توجه به پیشرفت‌های مراودات هوایی به‌ویژه در زمینه‌های تجاری و بازرگانی، قوانین داخلی و کنوانسیون‌های بین‌المللی، حدود مسئولیت متصدیان حمل‌ونقل هوایی را مدنظر قرار داده‌اند. شخصی که خسارتی به دیگری وارد می‌کند، باید آن‌ را جبران کند. ظاهر مدارک حمل، درباره حمل‌ونقل هوایی نشان‌دهنده وجود قرارداد میان طرفین است؛ بنابراین رابطة میان متصدی حمل‌ونقل و شخصی که به او خسارت وارد شده است، براساس قرارداد منعقد شده و از نوع مسئولیت قراردادی است. زیان‌دیده باید ثابت کند که خسارت واردشده به او، ناشی از عمل متصدی حمل‌ونقل است. متصدی حمل‌ونقل نیز برای رهایی از مسئولیت باید ثابت کند که خسارت ناشی از علتی خارجی است و ارتباطی به او نداشته است.

سوابق دفتر حقوقی خباز و همکاران